Бурата од европски протести и витуперација што претходеа на одмаздата на ЕУ беше губење време. Фокусот на Трамп се среднорочните конгресни избори во ноември. Ударот на стоки произведени во политички чувствителни држави и конгресни области ќе создаде уште поборбено расположение меѓу работниците на сината јака чија поддршка е од витално значење за него.
Прашањето сега е како може да ги израмни главите од двете страни на Атлантикот да ја спаси врската да не стане погрда. Дали е доцна да се исправи грешката на Европската комисија и наместо тоа да се создаде помирна и поконструктивна клима на мислење во Америка и Европа?
Првите нешта прво; Трамп избра погрешна борба со погрешни луѓе и тоа само по себе може да понуди излез. Заедничкиот проблем со кој се соочуваат САД и ЕУ не се трансатлантските ривалства за работни места и профит. Тоа е заканата од се посилна конкуренција од Азија, особено Кина. Враќањето на тоа на трансатлантската агенда е клучно и може многу да ја намали температурата.
Веќе има многу изгубено тло што треба да се врати бидејќи изминавме долг пат од славните денови на соработката меѓу САД и ЕУ. Пред десет години, улогата на амбасадорот на ЕУ во Вашингтон беше да ги поткрепи највлијателните американски политичари. Сега треба да ги поткопа.
Кога поранешниот ирски премиер Џон Брутон пристигна таму во 2004 година како амбасадор на ЕУ, тој ја трансформира функцијата од главно технократска на отворена политичка. Пет години тој ги премина САД за да им даде вредна поддршка и кредибилитет на конгресмените и сенаторите, а Европа жнееше богати награди.
Сегашната улога на Мисијата на ЕУ беше да идентификува цели за одмазднички протекционизам, како што се бурбонскиот виски од Кентаки и мотоциклите Харли-Дејвидсон од Висконсин.
Трговијата е од многу помала важност од инвестициите, каде што и двете страни сега ризикуваат трајна штета. Двонасочната трговија со стоки преку Атлантикот изнесува околу половина трилион долари годишно, со услуги во вредност од уште еден трилион. Сепак, оваа трговија е џуџеста поради корпоративните инвестиции кои во моментов претставуваат над 20 трилиони американски долари во средства.
Европските компании сочинуваат околу три четвртини од сите странски инвестиции во Америка, додека две третини од сите американски инвестиции во странство се во Европа. Ако меѓусебната доверба преку Атлантикот почне да се уништува, економските последици би биле катастрофални.
Одговорот на Европа на трговската војна на Трамп требаше да биде избегнување на забрзана одмазда. Демократите имаат шанса да добијат повторно тесно мнозинство во Претставничкиот дом во ноември, а тоа ќе биде сериозно компромитирано штом ќе започне трговската војна САД-ЕУ.
Губењето на Претставничкиот дом од страна на републиканците, па дури и на Сенатот, иако тоа се чини помалку веројатно, ќе го доведе иконоборството на Трамп „Америка на прво место“ до пелтечење.
Тактиката што сега е достапна за Брисел е да се придвижи кон заживување на Трансатлантското трговско и инвестициско партнерство (TTIP) што двете страни го напуштија во деновите на администрацијата на Обама. ЕУ очигледно мора да одговори на едностраниот протекционизам на Трамп, но тоа мора да го стори со маслиново гранче наместо со меч.
Европските корпоративни шефови треба да го предводат патот со поддршка на заживувањето на TTIP предводено од ЕУ како начин за смирување на зголемените тензии. Тоа нема да се случи преку ноќ, но едноставниот чин на негово предлагање ќе му ја одземе иницијативата на Трамп и воениот крик на клучните среднорочни избори во Америка.