Јап Хоексма е филозоф на правото и автор на книгата Од заеднички пазар до заедничка демократија.
Една година пред изборите за Европскиот парламент во 2019 година, полека почна да им се појавува на политичарите во Брисел дека Европската унија може да функционира како европска демократија само ако се перцепира како Унија на држави и граѓани. Причината зошто на ЕУ и е тешко да се помири со овој заклучок е тоа што со децении е во ќорсокак во дебатата дали ЕУ треба да еволуира кон федерална држава или да формира конфедерална унија на држави.
Резултатот од овој ќор -сокак во дискусијата за иднината на Европа беше дека ЕУ порано не можеше да каже што е и каде оди. Quesак Делор се осмели да ја прикаже ЕУ како „Неидентификуван политички објект“, додека еден од неговите наследници како претседател на Европската комисија, osозе Мануел Баросо, ја изнесе идејата да ја опише ЕУ како „неимперијална империја“. Ранливоста на дипломатскиот компромис да се согласиме да не се согласуваме за крајната цел на процесот на европска интеграција беше разоткриена од критичарите на ЕУ, кои ја обвинија ЕУ дека е недемократска.
Антиевропските партии дополнително ја искористија оваа слаба точка на ЕУ, кога поранешниот британски премиер Дејвид Камерон, објавувајќи ја својата одлука во 2013 година да распише референдум за влез или излез, ја опиша ЕУ како недемократска организација. Оттогаш, критичарите на европската интеграција може да кажат што сакаат за да го поткопаат легитимитетот на ЕУ без да бидат побиени. Гледано од оваа перспектива, лекцијата од Брегзит е дека ЕУ или ќе биде демократска или ќе се распадне понатаму.
Концептуалниот проблем во воспоставувањето на природата на ЕУ беше дека традиционалната теорија инсистираше на тоа дека единствените две опции за ЕУ се или да стане држава или да формира унија на држави. Според таканаречениот Вестфалски систем на меѓународни односи, кој со векови доминираше во меѓународната политичка теорија, поимите демократија и меѓународна организација се непомирливи.
Новина на ЕУ, сепак, е што ја надмина оваа дихотомија со споделување на практиката на суверенитет. Оваа практика исто така и овозможи на ЕУ да воведе државјанство на ЕУ. Всушност, ЕУ е единствената меѓународна организација во светот, која им дава право на своите граѓани да учествуваат и во националните демократии на нивните земји и во заедничката демократија на Унијата.
Претседателот на Европската комисија, Jeanан-Клод Јункер, може да биде заслужен за првиот политичар што ја научи лекцијата за Брегзит. Во обраќањето за состојбата на Унијата, кое го одржа во Европскиот парламент на 13 септември 2017 година, тој ја опиша ЕУ како „истовремено Унија на држави и Унија на граѓани“ и ја нагласи потребата ЕУ да стане подемократска. Иако во неговите предлози недостасуваа детали, тој го призна принципот дека ЕУ може да функционира само како транснационална демократија, доколку се перцепира и претстави како Унија на држави и граѓани.
На минатонеделната пленарна седница на Европскиот парламент во Стразбур, претседателот Јункер го советуваше Парламентот дека треба да се подготви за институционална конфронтација со Европскиот совет околу постапката во врска со изборот или именувањето на следниот претседател на Европската комисија.
Во 2014 година, Јункер беше избран за работа од Европскиот парламент како резултат на новата „Шпиценкандидат“, или водечка процедура за кандидати. И покрај фактот дека оваа постапка претставува важен чекор во демократизацијата на ЕУ, значителен број владини лидери, вклучувајќи го и холандскиот премиер Марк Руте, сакаат да се вратат на стариот начин на именување зад затворени врати. Очигледно, ЕП е категоричен дека изборот на претседател на Комисијата треба да биде исход на демократски процес.
Со својата одлука на 7 февруари 2018 година да го отфрли предлогот на Комисијата за уставни прашања за воведување транснационални листи за гласање, сепак, Парламентот се става во непријатна дилема: со одржување на сегашниот изборен систем за избор на национални кандидати од националните листи за гласање, Парламентот го поткопува неговото тврдење во врска со демократската легитимност на нејзиниот кандидат за претседател на Европската комисија.
Европскиот парламент може да ја добие оваа битка само доколку ја донесе сегашната процедура во врска со изборот на своите членови, која датира од првите директни избори за Европскиот парламент во 1979 година, во согласност со релевантните одредби од Лисабонскиот договор од 2007 година. Дилемата за ЕП е дека не може да го комбинира продолжувањето на сегашните национални листи за гласање за избор на свои членови со тврдењето за поголем демократски легитимитет за избор на претседател на Европската комисија.